Redemptor hominis (łac.Odkupiciel człowieka), to pierwsza encyklika Jana Pawła II, ogłoszona 4 marca 1979r. Jest ona dokumentem programowym Papieża Polaka.
W encyklice tej Papież zgłębia tajemnicę odkupienia człowieka przez Chrystusa oraz przedstawia wizję człowieka i Kościoła u progu nowego tysiąclecia. Wielokrotnie odnosi się także do postanowień Soboru Watykańskiego II, zapowiadając ich wypełnienie.
"W Jezusie Chrystusie ukrzyżowanym, złożonym do grobu, a z kolei
zmartwychwstałym, zabłysła człowiekowi raz na zawsze nadzieja życia
wiecznego, nadzieja zmartwychwstania w Bogu (por. Prefacja ze Mszy św. o
zmarłych), ku któremu człowiek idzie poprzez śmierć ciała, dzieląc wraz
z całym stworzeniem widzialnym tę konieczność, jakiej poddana jest
materia. Rozumiemy — i staramy się coraz gruntowniej rozumieć — wymowę
tej prawdy, jaką Odkupiciel człowieka zawarł w zdaniu: „Duch daje życie;
ciało na nic się nie przyda” (J 6, 63). Słowa te — wbrew pozorom —
wyrażają właśnie najwyższą afirmację człowieka: ciała, które ożywia
Duch!
Kościół żyje tą rzeczywistością. Żyje tą prawdą o człowieku, która pozwala mu przekraczać granice doczesności, a równocześnie ze szczególną miłością i troską myśleć o tym wszystkim, co w wymiarach samej tej doczesności stanowi o życiu człowieka, o życiu ludzkiego ducha, w którym wyraża się ów odwieczny niepokój, wedle tych słów św. Augustyna: „stworzyłeś nas, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce nasze, dopóki nie spocznie w Tobie”. W tym twórczym niepokoju tętni i pulsuje to, co jest najgłębiej ludzkie: poszukiwanie prawdy, nienasycona potrzeba dobra, głód wolności, tęsknota za pięknem, głos sumienia. Kościół, starając się patrzeć na człowieka niejako „oczami samego Chrystusa”, uświadamia sobie wciąż na nowo, iż jest stróżem wielkiego skarbu, którego nie wolno mu rozproszyć, który wciąż musi pomnażać. Powiedział bowiem Pan Jezus: „kto nie zbiera ze Mną, rozprasza” (Mt 12, 30)."
Kościół żyje tą rzeczywistością. Żyje tą prawdą o człowieku, która pozwala mu przekraczać granice doczesności, a równocześnie ze szczególną miłością i troską myśleć o tym wszystkim, co w wymiarach samej tej doczesności stanowi o życiu człowieka, o życiu ludzkiego ducha, w którym wyraża się ów odwieczny niepokój, wedle tych słów św. Augustyna: „stworzyłeś nas, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce nasze, dopóki nie spocznie w Tobie”. W tym twórczym niepokoju tętni i pulsuje to, co jest najgłębiej ludzkie: poszukiwanie prawdy, nienasycona potrzeba dobra, głód wolności, tęsknota za pięknem, głos sumienia. Kościół, starając się patrzeć na człowieka niejako „oczami samego Chrystusa”, uświadamia sobie wciąż na nowo, iż jest stróżem wielkiego skarbu, którego nie wolno mu rozproszyć, który wciąż musi pomnażać. Powiedział bowiem Pan Jezus: „kto nie zbiera ze Mną, rozprasza” (Mt 12, 30)."
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz